Auteur: Marco Visscher

Het idee kwam van de burgemeester zelf. Een vijver van driehonderd meter lang in Nakornrajsima was sterk vervuild en stonk. Vissen gingen dood en mensen hadden maag- en darmklachten die in verband werden gebracht met het vervuilde water. Tharinee Sutthiparinyanont besloot dat er EM nodig was om het water zuiver te maken. De burgemeester liet er twee keer per maand honderd liter in gooien.
Eerst kwam het organisch materiaal dat zich op de bodem had vastgezet, bovendrijven. Het leek daardoor of EM de verontreiniging alleen maar verergerde, maar dat was tijdelijk. Snel daarna verdween de stank en het slijmerige wateroppervlak werd helder en transparant. Er brak een korte periode aan van algengroei, waarna het organisch materiaal aan de oppervlak begon af te breken, zoals ook de algen zelf. Sutthiparinyanont: ‘Na een maand was het water in de vijver zo helder geworden dat je tot op de bodem kon kijken.’
Ook nam Sutthiparinyanont het initiatief om rioolwater te zuiveren. Niet met geactiveerd slib, zoals gebruikelijk, maar met toevoeging van een EM-oplossing. Sutthiparinyanont loopt haastig vooruit om te tonen hoe vuil rioolwater verandert in schoon en voor irrigatie bruikbaar water. Ze wijst op de afvoerpijp waaruit onophoudelijk het afvalwater uit huishoudens stroomt in een smalle vijver. Op deze plek wordt EM toegevoegd. Waterplanten nemen vuile stoffen op – en zie, een kleine honderd meter verderop is een keurig schoon vijver ontstaan.

Bron: dit artikel verscheen in Ode nummer 53